PNF (Proprioceptive Neuromuscular Facilitation – Proprioceptywne torowanie nerwowo – mięśniowe).
Jest przykładem neurofizjologicznego kompleksowego systemu oddziaływania terapeutycznego opartego na najnowszych osiągnięciach nauk medycznych, którego istotę zawarto w nazwie: proprioceptywne (dotyczące receptorów ciała) nerwowo-mięśniowe torowanie (ułatwianie, facylitacja) ruchu.
Ze względu na szerokie możliwości oddziaływania koncepcja PNF przestała być utożsamiana ze sposobem pracy przeznaczonym wyłącznie dla pacjentów neurologicznych.
Z powodzeniem stosuje się ją również w:
- ortopedii,
- pediatrii,
- chorobach nerwowo-mięśniowych,
- wadach postawy
- skoliozach.
W metodzie PNF wykorzystuje się wzorce ruchowe, które są wykonywane w sposób automatyczny przez człowieka w czasie całego swojego życia. Opracowane są wzorce ruchowe dla kończyn górnych i dolnych (i dla ich równoczesnych ruchów), łopatki, miednicy, tułowia, głowy.
W terapii PNF, w zależności od potrzeb pacjenta, wykorzystywane są techniki:
- uczące ruchu i koordynacji,
- stabilizujące,
- rozluźniające,
- mobilizujące,
- przeciwbólowe i inne.
Także program ćwiczeń funkcjonalnych na materacu, nauka chodzenia, usprawnianie funkcji wegetatywnych (mięśni twarzy, języka oraz funkcji oddychania połykania i artykulacji), a pośrednio dochodzi również do regulacji pracy autonomicznego układu nerwowego, szczególnie podczas terapii oddechowej oraz oddziaływań w obrębie tułowia i klatki piersiowej.
Metoda PNF oparta jest na indywidualnym kontakcie pacjent-fizjoterapeuta.
Utrudnieniem jednak może być brak współpracy ze strony pacjenta, bowiem w przypadku terapii PNF niezwykle istotny jest stały kontakt werbalny i niewerbalny fizjoterapeuty z pacjentem.
Zajęcia odbywają się z certyfikowanym fizjoterapeutą.